پیر شدن جمعیت یک نگرانی عمومی در سراسر دنیاست. در کره ، جمعیت افراد سالخورده نسبت به بسیاری دیگر از کشورها با سرعت بیشتری در حال افزایش است ( وزارت بهداشت و رفاه کره ۲۰۰۷). اخیراً افراد بالای ۶۵ سال ۷ . ۸% جمعیت کره را تشکیل می دهند ( اداره آمار ملی کرهKNSO] [ ، ۲۰۰۱). با میانگین سنی بالاتر ، زنان تقریباً دو سوم جمعیت بالای ۶۵ سال در کره را تشکیل می دهند (KNSO،۲۰۰۱). ضمناً ، فقر در بین بزرگسالان یک نگرانی در حال رشد است و به عنوان یه مسئله اجتماعی بلند مدت مهم بررسی می شود. تقریباً ۴۵% جمعیت بالای ۶۵ سال با درآمد کمتر از ۳۰۰۰۰۰ وون در ماه ، در فقر به سر می برند (۲۱۴ دلار آمریکایی).
درصد بیشتری از زنان سالخورده (۳ .۱۱ %) در مقایسه با مردان سالخورده (۳ .۶ %) در انجمن تأمین معیشت اصلی ملی هستند (KNSO، ۲۰۰۱). در نتیجه ، تعداد زنان مسن فقیر در معرض خطر بیماریهای مزمن در حال افزایش است. طبق گزارش اعلام شده توسط وزارت بهداشت و رفاه کره ای در سال ۲۰۰۷ ، ۴ .۷۹ % افراد بالای ۶۵ سال از حداقل یک نوع بیماری رنج می برند. در بین اینها ، اکثراً زنان هستند ( وزارت بهداشت و رفاه کره ، ۲۰۰۷).
ترکیب پیری،کاهش منابع اقتصادی و بیماریهای مزمن می تواند توانایی زنان مسن برای شرکت در فعالیت های ارتقا سلامت را کم کند.
تحقیقات قبلی اعلام کرده اند که ورزش نکردن ، سیگار کشیدن ، مصرف الکل ، عادت های ضعیف غذایی ، و کاهش آزمایش های سلامت عوامل مهمی هستند که بر سلامت افراد مسن اثر دارند ( مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها [CDC] ، ۲۰۰۴؛ چو ۱۹۹۸؛ جی. جی. پارک و هانگ۲۰۰۰). در کره ، ورزش نکردن به عنوان مؤثرترین عاملی دیده شده که بر سلامت افراد مسن اثر دارد ( چو۱۹۹۸). ورزش نکردن بیشتر در بین زنانی که پیرترند ، کم سوادترند ، و با درآمد کمتر زندگی می کنند شایع است (CDC،۲۰۰۴؛ جی.جی پارک و هانگ ۲۰۰۰). موانع ورزش کردن شامل دانش ناکافی ، تعصب ، سوء تفاهم ، شرایط بهداشتی حاد ، و شناخت اجتماعی ناکافی با افراد مسن سازگاری دارد ( کان ، بارکس ، پومروی ، آلبرینچ ، و کوچران ۲۰۰۳).
در افراد سالخورده ، تمرین ورزشی اثر مثبتی بر آمادگی جسمانی دارد ؛ علائم بیماری های حاد را مانع می شود یا کاهش می دهد (مثل التهاب مفاصل ، افزایش فشار خون ، کمر درد ، سیاتیک ، پوکی استخوان ، دیابت) ؛ و افزایش سلامت روحی روانی هم اثر دارد ( مثل افسردگی) (کریسمس و اندرسن ۲۰۰۰). آثار مثبت ورزش فیزیکی روی سلامت روانی عاطفی و کیفیت زندگی در چندین تحقیق کره ای اعلام شده است (جانگ ۲۰۰۲؛ جی.ام.پارک و هان۲۰۰۳). هر چند ، تحقیقات قبلی وضعیت اجتماعی افراد را براساس دسترسی آنها به برنامه های ارتقا سلامت بررسی نکرده اند. تا کنون زنان سالخورده کم درآمد به عنوان یک گروه مشارکتی خاص در برنامه های ارتقا سلامت گنجانده نشده اند هر چند آسیب پذیری آنها در برابر مشکلات سلامت و بهداشت بیشتر از سایر گروههاست. خودکارایی یا اعتماد به نفس در انجام موفق یک فعالیت یا رفتار خاص یکی از عواملی است که بر توانایی افراد برای شروع و ادامه انجام ورزش های فیزیکی اثر می گذارد (اکا ، دی مارکو و هاسکل ۲۰۰۵). برای ادامه همکاری در گروه های تمرینی ، راهکارهایی باید برای افزایش خودکارایی در اقدامات مداخله ای گنجانده شود. نظریه خودکارایی در توقعات خودکارایی و توقعات منتج دیده شده است (بندورا ۱۹۹۷). خودکارایی در کمک به حفظ سطح ورزش فیزیکی یا فعالیت فیزیکی نقش مهمی ایفا می کند ( رسنیک ، لویزی و ووگل ۲۰۰۸؛ رسنیک ، ووگل و لویزی ۲۰۰۶). نظریه خودکارایی هدف کمک به افراد مسن برای افزایش خودکارایی را حمایت می کند و در نتیجه آمادگی جسمانی کامل افزایش می یابد و افسردگی کم می شود (بندورا ۱۹۹۷؛ رسنیک و همکاران ۲۰۰۸).
هدف این تحقیق بررسی آثار برنامه های ورزشی روی آمادگی جسمانی ، افسردگی ، و خودکارایی در زنان مسن کم درآمد در کره جنوبی است. مخصوصاً ، فرضیات زیر در تحقیق بررسی شده اند: ۱) شرکت کنندگان در گروه تمرینی نسبت به شرکت کنندگان گروه گواه بعد از ۸ هفته اقدامات مداخله ای در آمادگی جسمانی پیشرفت بیشتری را نشان می دهند و ۲) شرکت کنندگان در گروه تمرینی نسبت به شرکت کنندگان گروه گواه بعد از ۸ هفته اقدامات مداخله ای د رافسردگی و خودکارایی پیشرفت بیشتری را نشان می دهند.